czyli modlitwa do Michała.
Francja jest pełna fascynujących miejsc, ale magiczna wyspa-niewyspa, która oczarowała nas od pierwszego wejrzenia, to obowiązkowy punkt niemal każdego naszego wyjazdu na zachód Europy.
Po raz pierwszy byliśmy tu trzydzieści lat temu 🤯 i choć opactwo z pięknym klasztorem od dawna było znane i cenione w świecie, po krętych uliczkach wzgórza mogliśmy wówczas poruszać się swobodnie. Tłumów nie było. Z każdą kolejną wizytą odwiedzających to miejsce przybywało.
Skalista wyspa pływowa na kanale La Manche przyciąga obecnie ogromną liczbę zwiedzających. Chyba nie ma wielkiego znaczenia, czy jest to okres wakacyjny, czy czas poza sezonem turystycznym. Chętnych do sfotografowania tego wyjątkowego miejsca nie brakuje nawet zimą. Co roku to mistyczne i tajemnicze miejsce odwiedza miliony turystów. Przyciąga ich nie tylko benedyktyński klasztor, czy średniowieczne zabudowania, ale przede wszystkim możliwość obserwowania niesamowitego zjawiska pływów. Woda w tym miejscu podnosi się na tyle wysoko, że wzgórze łączy z lądem jedynie cienka grobla. To czas, w którym opactwo wygląda jakby unosiło się nad taflą wody.
Po kilku latach od naszej poprzedniej wizyty wiele się zmieniło. Oczywiście z wyjątkiem klasztornych zabudowań i domostw u podnóża wzniesienia. Wraz z napływem ogromnej ilości turystów, włodarze Mont Saint Michel byli zmuszeni do wprowadzenia wielu ograniczeń i rozwiązań mających na celu ochronę przyrody i zabytków. Wprowadzono dzienny limit zwiedzających, system rezerwacji miejsc pobytu i zakaz poruszania się pojazdami w bezpośredniej strefie wyspy.
Na pewno skorzysta na tym nie tylko środowisko, ale też sami turyści. Przeciskanie się w tłumie to żadna przyjemność. Gdy przypomnę sobie obraz bajkowej Kravicy skąpanej w bezmiarze ludzkich ciał, wiem, że takie rozwiązania to obecnie konieczność. Jeśli chcemy nadal podziwiać cuda natury i ludzkiej twórczości, musimy zacząć o nie dbać. Powiedzenie przypisywane Madame de Pompadour: “Po nas, choćby potop” nie przysłuży się ani nam, ani przyszłym pokoleniom.
Comments